Op een dag verwijderde een befaamde arts een windsel dat met bloed van zijn zijde was doordrenkt. Vervolgens bracht hij het in een flesje om hiervan een analyse te laten maken in zijn labo in Rome. Tijdens de reis – waarop niemand op:de hoogte was van wat de arts bij zich droeg – begonnen een officier en andere medereizigers de geur op te merken, die geleek op wat van Pater Pio uitging. De arts bewaarde het recipiënt in zijn bureel en gedurende lange tijd bleef die geur daar hangen, waarover meerdere mensen zich bevraagden.

Aldus getuigt E.H. Modestino: “ Toen ik mijn vakantie eens nam in San Giovanni Rotondo gebeurde dit. ’s Morgens begaf ik mij naar de sacristie om de mis te dienen van Pater Pio Maar ook anderen eisten die eer op. Om de knoop door te hakken, zegde Pater Pio hen dat er slechts één misdienaar nodig was en dat ik het was. Iedereen zweeg. Ik vergezelde Pater Pio naar het altaar van St.Franciscus. Zodra het hek gesloten was, begon ik de mis te dienen in de diepste concentratie. Bij het ‘Sanctus’ kwam in mij het verangen op om opnieuw die fijne geur op te vangen, die ik reeds had bemerkt bij het kussen van zijn hand. Ineens overviel mij een wolk parfum; deze omgaf mij en groeide zo aan dat ik buiten adem geraakte. Vrezend dat ik bewusteloos zou vallen, hield ik mij aan de leuning vast. Inwendig bad ik Pater Pio om te voorkomen dat ik zou vallen, want dit zou de gelovigen hebben doen opschrikken. Op datzelfde ogenblik hield de geur op. ’s Avonds vergezelde ik Pater Pio naar zijn cel en ik vroeg hem mij dit fenomeen te verklaren. Hij gaf me dit antwoord: “Mijn zoon, daar weet ik helemaal niets van af. Het is de Heer die handelt. Hij verleent zijn geur aan wie Hij zelf wil en wanneer Hij wil. Alles verloopt naar zijn genade”.

“Ik bevond mij achter het raampje van de biechtstoel. Vandaar zag ik Pater Pio luisteren om achter een ander raampje de biecht af te nemen van een dame. Onder de indruk van de gedachte dat ik me tot een heilige zou richten, ving ik een sterke leliegeur op. Dat raakte me des te meer, daar ik nooit had geloofd wat mensen hierover vertelden, nl. dat de aanwezigheid van Pater Pio te merken was aan geuren. Sindsdien heb ik er niet langer aan getwijfeld”.

In Bologna had een jonge dame van 24 jaar haar rechterarm gebroken. Drie jaar voordien was zij er al aan geopereerd geweest na een zwaar ongeval. Na een tweede behandeling en vele pijnlijke en lange nazorgen, liet de chirurg aan haar vader weten dat zij die arm niet meer zou kunnen gebruiken. Na de mislukking om de beenderen aan mekaar te zetten, waarbij een deel van het schouderblad was weggenomen, was de arm helemaal stijf geworden. Ontmoedigd trokken vader en dochter naar San Giovanni Rotondo om Pater Pio te ontmoeten.  Deze zegende hen en verzekerde: “Wees niet moedeloos! Vertrouw op de Heer en de arm zal genezen!” Dit gebeurde einde 1930. De zieke keerde naar Bologna terug. Niets was eraan verbetertd. Zou Pater Pio zich vergist hebben? Na enige tijd was de zaak zowat vergeten geraakt. Op 17 september, de verjaardag van Franciscus’kruiswonden, werd de verblijfplaats van de familie omgeven door een buitengewone geur van rozen en tijloos. Dit duurde ongeveer een kwartier. De andere huurders waren verwonderd en vroegen zich af waar dit vandaan kwam. Diezelfde dag kreeg de jonge vrouw het gebruik van haar arm terug. Een radiografie, die zij voortaan met zorg bewaarde, wees uit dat been en kraakbeen zich beiden hersteld hadden.

Holderdebolder verliet ik het kerkje en ging terug naar het hotel. Mijn vrouw had me zien lopen en was me naar de kamer gevolgd. Ze vroeg me: “Wat scheelt er? Wat doe je daar?” Ik gaf haar ten antwoord: “Ik maak terug mijn koffers klaar om van hier te vertrekken”. Ineens kwam daar een dikke walm over me met heerlijke geuren. Ik stond hoogst verbaasd. Stilaan vond ik mijn kalmte terug. Tergelijkertijd kwam in mij het verlangen op om terug naar Pater Pio te gaan. Dit deed ik ’s anderendaags na een nauwkeurig gewetensonderzoek. Ditmaal ontving Pater Pio mij welwillend en gaf me de absolutie.

Een dame vertelde: “Na een ongeluk werd mijn man, zwevend tussen leven en dood, opgenomen in een hospitaal in Taranto. De dokters vreesden dat zij hem niet meer zouden kunnen redden. Iedere dag als ik hem ging bezoeken, bleef ik bidden voor een beeld van Pater Pio daar in het hospitaal. Op een dag kreeg ik een teken van de heilige: een heerlijke leliegeur. Sindsdien is de toestand van mijn man altijd maar gaan verbeteren tot hij helemaal weer gezond was”.

Een man uit Toronto vertelde: “ In 1947 werd mijn vrouw dringend in een kliniek in Rome opgenomen om een delicate ingreep te ondergaan. Ik begaf me naar San Giovanni Rotondo en ging biechten bij Pater Pio Na de absolutie deelde ik hem mee dat mijn vrouw erg ziek was en voegde eraan toe: “Padre, wil je met mij bidden?” Op hetzelfde ogenblik werd ik verrast door een doordringende geur. Later op de avond thuisgekomen, had ik nauwelijks de drempel overschreden of ik rook opnieuw wat ik bij Pater Pio had opgemerkt en ik vond mijn vertrouwen weer. De chirurgische ingreep werd succesvol. Ik vertelde mijn vrouw welke wondere ervaring ik had opgedaan en beiden zijn we erkentelijk naar Pater Pio toegegaan om hem te danken.

Wat er ook van weze, het voorval gaf hen terug moed en ondersteunde hun voornemen om ten allen prijze door te reizen. Aangekomen in San Giovanni Rotondo werden ze door Pater Pio met open armen ontvangen. Het jonge paar kende slechts enkele woorden Italiaans en stuntelde wat over een brief aan Pater Pio waarop nooit een antwoord kwam. Verbaasd antwoordde Pater Pio: “ Wat zeg je daar? Dat ik niet geantwoord heb? Heb ik jullie dan niet geantwoord in jullie Zwitsers hotel?” Met weinig woorden gaf Pater Pio hen goede raad. Ze verlieten hem vol blijdschap en dankbaar, nog onder de indruk van de eigenaardige wijze waarop de geestelijke communiceerde met hen die op zijn raad beroep deden.

Het was een vreemde samenloop van omstandigheden toen een man hoorde spreken van Pater Pio. Hij vertelde: “ik hoorde voor de eerste keer de naam van Pater Pio, na de oorlog, van een vriend, journalist zoals ikzelf, die vaak over hem sprak. Hij kende Pater Pio goed en sprak met een enthousiasme dat ik eigenlijk wat overdreven vond. Mijn eerste reactie was ongeloof en onverschilligheid, vooral omdat mijn vriend me vertelde over verschillende fenomenen, zoals geuren, die de aanwezigheid of tussenkomst van Pater Pio aangaven, vaak op verre afstand. Maar ondertussen stelde ik zelf op mijn beurt diverse vreemde feiten vast. Zoals bijvoorbeeld die dag dat ik een intens parfum van viooltjes waarnam, op een plaats waar er absoluut geen viooltjes waren. Ik dacht onmiddellijk aan Pater Pio, en geloofde dat het een vorm van autosuggestie was. Enige tijd later, toen ik op vakantie was met mijn echtgenote, gingen we naar het station om een brief te posten. En daar werd ik opnieuw, sterker dan voorheen, het onvergetelijke parfum gewaar van de viooltjes. Terwijl ik wegzonk in gedachten hierover, vroeg mijn echtgenote: ‘ruik je dat parfum? Ik vraag me af waar het vandaan komt...’ Geschrokken antwoordde ik haar dat dit parfum een teken was van Pater Pio en dat de laatste tijd een doordringende geur van viooltjes me zowat overal achtervolgde. Mijn echtgenote antwoordde: ‘als ik in jouw plaats was, zou ik een bezoek brengen aan San Giovanni Rotondo.’. ’s Anderendaags begaven wij ons daarheen. Toen we daar aankwamen en pater Pio ontmoetten, zei hij: ‘ha, daar zijn onze helden; men zou kunnen zeggen dat het tijd gevraagd heeft om ze te overtuigen.’ Ik had een lang gesprek met hem en sinds die dag is mijn leven veranderd.’

Een man vertelde: ‘sinds enkele jaren had ik last van een hartinfarct Mijn dokter had me een operatie aangeraden. Het was in juni 1991. Tijdens de operatie kreeg ik vier overbruggingen van de aorta. Bij het ontwaken uit de verdoving, had ik een verlamming aan arm en been langs de rechterzijde. Het was een zware beproeving maar eens de oorspronkelijke ontmoediging overwonnen was kwam het geloof terug en begon ik tot Pater Pio te bidden. Ik bad de noveen voor hopeloze gevallen, die mijn lieve moeder me aanraadde en dezelfde ochtend dat ik de noveen beëindigde - omringd door enkele andere zieken - rook ik een intens parfum van meiklokjes. Toen verdween de geur en een tinteling in mijn rechtse voet vertelde me dat mijn gebeden verhoord werden.’

Een dame vertelde: ‘ik had zware problemen met mijn ogen, van die aard dat ik veel pijn leed en amper kon zien. Ik consulteerde verschillende dokters en na veel onderzoekingen stelde men een onomkeerbare schade aan het oog vast en een tumor, waarschijnlijk aan de hypofyse. Ik had zeer veel angst toen ik hoorde dat de dokters mijn ziekte als ongeneesbaar beschouwden. Toen ik langs de stad Bénévent kwam, wou ik me naar Pietrelcina begeven, waar ik de kans zou hebben om de plaatsen te bezoeken waar Pater Pio uitgenodigd was. Tijdens het bezoek aan Pietrelcina overviel me een uitermate diepe emotie en terwijl ik bad voor mijn familieleden, nam ik een intense geur van wierook waar. In de trein die me terugbracht naar Rome, mediteerde ik over alles wat gebeurd was en kreeg ik spijt over het feit dat ik niet tot Pater Pio gebeden had voor mijn zieke ogen. Daarom vroeg ik alsnog met overtuiging zijn tussenkomst. De hulp van de Pater liet niet op zich wachten: mijn toestand verbeterde van dag tot dag en na een korte tijd was ik helemaal genezen. De specialist die ik nadien raadpleegde kon alleen maar met verbazing vaststellen dat mijn zicht zich volledig hersteld had.’

Een man uit Canicatti vertelde: ‘ in het begin van het jaar 1953 werd mijn echtgenote, die in de eerste maanden van haar zwangerschap was, getroffen door een zware ziekte die, volgens de dokters, haar leven in gevaar bracht evenals dat van haar kind. Geen enkele remedie bleek doeltreffend te zijn. De 3e mei schreef ik totaal hopeloos een brief naar Pater Pio om zijn gebed te vragen. Enkele dagen later werden zowel mijn echtgenote als ikzelf een mysterieus parfum van rozen gewaar, terwijl we nochtans in twee verschillende plaatsen vertoefden. Op hetzelfde moment klopte de postbode op de deur en gaf ons een brief van het convent van San Giovanni Rotondo waarin stond dat Pater Pio gebeden had voor mijn echtgenote en voor het ongeboren kind. De volgende morgen was mijn echtgenote volledig genezen.’

Een gewaardeerd advocaat en vertrouweling van Pater Pio vertelde: ‘op een dag bevond ik mij in de oude kapel van het convent om deel te nemen aan de uitgebreide mis opgedragen door Pater Pio.  Even niet aandachtig op het moment van de consecratie, bleef ik rechtstaan terwijl de andere gelovigen knielden.  Er was een doordringende geur van viooltjes die me terugbracht naar de realiteit. Ik knielde zonder verder veel aandacht te schenken aan het parfum dat ik geroken had. Zoals altijd ging ik na de mis Pater Pio groeten, die me onthaalde met volgende zin: “was jij niet een beetje verstrooid vandaag?” Ik antwoordde: “gelukkig heeft uw parfum me uit mijn overpeinzingen gehaald.” Pater Pio antwoordde: “parfum? Jij verdient een paar oorvegen!”

Een Siciliaanse ambtenaar wilde na zijn bekering biechten bij pater Pio. Deze hield diens rechterhand stevig tussen de zijne. De ambtenaar vertelt dat toen hij in Foggia aankwam, hij merkte dat zijn rechterhand een geur had die zijn linker niet had. Het was dezelfde geur die hij rook toen hij bij pater Pio was. De geur verdween niet, ook niet als hij zijn handen waste. Pater Pio had hem een penitentie van twee maand gegeven en in heel deze periode steeg er een identieke geur van zijn borst naar zijn neus. Die geur was zó aangenaam dat hij zich als in een roes voelde. Soms verdween de geur en dan probeerde hij toch de geur gewaar te worden maar zonder resultaat. Eens de penitentie voorbij was, verdween de geur.